นิทานสอนใจ เรื่อง "ดินสอกับยางลบ"

ดินสอกับยางลบ

นานมาแล้ว ดินสอเป็นเพื่อนกับยางลบ ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน

ทำอะไรด้วยกัน

หน้าที่ของดินสอก็คือเขียน

มันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่างเสมอ ตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ

หน้าที่ของยางลบก็คือลบ

มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ทุกเวลา

เวลาผ่านไปนานหลายสิบปีทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยมา

จนกระทั่งดินสอเอ่ยกับยางลบว่า

ดินสอ : เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว

ยางลบ : ทำไมหล่ะ

ดินสอ : ก็เราเขียน นายลบ แล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย

ยางลบ : เราก็แค่ทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิด

ทั้งคู่จึงแยกทางกัน

ดินสอ พอแยกทางกับยางลบ มันก้ดีใจที่สามารถเขียนอะไรก็ได้ตามใจของมัน

แต่พอเวลาผ่านไปมันก็เริ่มเขียนผิด ข้อความสวยๆที่มันเคยเขียน ก็สกปรก มีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด

"มันคิดถึงยางลบจับใจ"

ฝ่ายยางลบ พอแยกทางกับดินสอ มันก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไป

แต่พอเวลาผ่านไป มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า เพราะไม่มีอะไรให้ลบ

"มันคิดถึงดินสอจับใจ"

ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่ คราวนี้ดินสอเขียนน้อยลง เขียนแต่สิ่งที่ดีๆ

ส่วนยางลบก็จะลบเฉพาะที่ที่ดินสอเขียนผิดเท่านั้น

ถ้าเปรียบกับการเขียนเป็นการจดจำ

ดินสอในตอนแรกก็จำทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี

แต่พอเปลี่ยนไป มันก็หัดเลือกจำแต่สิ่งที่ดีๆเท่านั้น

ส่วนการลบ ก็เปรียบเสมือนการลืม

ยางลบในตอนแรกก็ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งที่ดีและไม่ดี

แต่ทุกครั้งบที่ลืมเรื่องดี ตัวมันก็จะสกปรก

แต่ตอนหลังนั้น มันเลือกลืมแต่เรื่องที่ไม่ดี หรือก็คือการให้อภัยนั่นเอง

ถ้าจะเปรียบเทียบการเดินทางของทั้งคู่เหมือนมิตรภาพ ก็คือ

จงจดจำเรื่องราวดีๆ ที่เคยมีให้กัน และ ขอให้อภัยในสิ่งที่ผิดพลาดของกันและกัน

- จากหนังสือ อ่านไปให้รักเป็น - Love's Love